Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Διευθύντρια Σύνταξης
Δημοσιογράφος
Φαίνεται πως επιμένουν στη λογική των προστίμων οι κυβερνώντες ως μιας «αξιόπιστης» πρακτικής για την είσπραξη εισοδημάτων προς όφελος του δημοσίου, ενεργοποιώντας, πολλές φορές, ξεχασμένους ή και απαρχαιωμένους νόμους φοροεισπρακτικού χαρακτήρα.
Δεν λέω, βέβαια, ότι δεν πρέπει να υπάρχουν πρόστιμα, ειδικά για αξιόποινες πράξεις που απαιτούν την τιμωρία του προσώπου που τα διαπράττει, προκειμένου να συμμορφωθεί με το γράμμα του νόμου. Ως μέσο, λοιπόν, τιμωρίας του παραβάτη, αυτού δηλαδή που παραβιάζει την προβλεπόμενη νομοθεσία, το πρόστιμο είναι πιο ουμανιστικό και οπωσδήποτε προτιμότερο σε σχέση με κάποιες μεσαιωνικές πρακτικές, όπως είναι, για παράδειγμα, ο ακρωτηριασμός άκρων που ισχύει ακόμη και σήμερα σε ορισμένες χώρες, ωστόσο θα πρέπει να υπάρχει και μια λογική σε αυτά που σκέφτονται και εφαρμόζουν οι πολιτικοί μας.
Με φόντο, λοιπόν, τις αντιδράσεις που είχαν ξεσηκώσει, το προηγούμενο χρονικό διάστημα, τα τσουχτερά πρόστιμα για τους παραγωγούς ελαιόλαδου οι οποίοι πουλάνε απευθείας λάδι στον καταναλωτή χωρίς να εκδίδουν τα αντίστοιχα παραστατικά, την ίδια στιγμή που ανεξέλεγκτη παραμένει η ακρίβεια βασικών προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, γεννιέται εύλογα το ερώτημα κατά πόσο η πρακτική των προστίμων προστατεύει τα συμφέροντα των καταναλωτών ή σε ορισμένες, τουλάχιστον, περιπτώσεις λειτουργεί, απλώς, με καταχρηστικό τρόπο από τα όργανα επιβολής της εξουσίας;
Γιατί δεν έχουμε δει ακόμη ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου όπως είναι η διαρκώς αυξανόμενη ακρίβεια, το οποίο ασκεί αφόρητη πίεση στο οικογενειακό εισόδημα των Ελλήνων πολιτών, μετατρέποντας την καθημερινότητα τους σε πραγματικό αγώνα για την επιβίωση; Είναι ένα δεύτερο ερώτημα που γεννιέται ως συνέχεια στο πρώτο, κάνοντας τους πολίτες να είναι δύσπιστοι απέναντι στις «αγαθές» προθέσεις των κυβερνώντων, όταν επιβάλουν πρόστιμα και μάλιστα δυσθεώρητα σε συνανθρώπους μας οι οποίοι εδώ και χρόνια παράγουν λάδι όχι μόνο για την οικογένειά τους αλλά και για άλλα πρόσωπα, συγγενικά ή μη, με κάποιο χρηματικό αντίτιμο «στο χέρι». Είναι άλλωστε στην παράδοση ορισμένων οικογενειών αυτής της χώρας η παραγωγή και διάθεση λαδιού με τον συγκεκριμένο τρόπο και κανείς δεν φαίνεται να αντιδρούσε μέχρι σήμερα…
Δεν είναι πανάκεια η επιβολή προστίμων, τα οποία οφείλουν, σε κάθε περίπτωση, να είναι αναλογικά των παραβάσεων, γιατί οι προσφορές στα σούπερ μάρκετ δεν αποτελούν, σε καμία περίπτωση, βιώσιμη λύση ούτε την απάντηση στο πρόβλημα των ανατιμήσεων όσον αφορά τον κλάδο των τροφίμων.
Αντί να ελέγξουν τις πληθωριστικές τάσεις και την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια σε είδη πρώτης κατανάλωσης, οι ασκούντες την εξουσία επιστρατεύονται πρόστιμα επιπέδου «χωροφύλακα».
Βασικά προϊόντα κατανάλωσης, όπως κρέας, γάλα, τυρί και πάει λέγοντας, πωλούνται σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε και χωρίς να υπάρχει κανένα πλαφόν για την συγκράτησή τους. Κι όμως, κάποιοι υψηλά ιστάμενοι συνεχίζουν να δικαιολογούν την αδικαιολόγητη ακρίβεια στο όνομα της νέας οικονομικής κρίσης, ψάχνοντας, παράλληλα, για κάποιους «κακούς» παραγωγούς που πουλάνε χύμα λάδι σε γνωστούς τους…
Τελικά, την ημέρα που «ανακαλύφθηκαν» τα πρόστιμα… εισήλθαμε στον «αστερισμό» του παραλόγου…
