Είναι φορές που συζητώντας με ορισμένους ανθρώπους, για κάποιο λόγο, σου δημιουργείται η εντύπωση πως μιλάς απευθείας με την τηλεόραση, ξέρετε εκείνο το «χαζοκούτι» που έχουμε στο σαλόνι του σπιτιού μας, κάποιοι, πλέον, ως διακοσμητικό στοιχείο από συνήθεια κι άλλοι για να «καταναλώνουν» από εκεί μέσα ό,τι τους «σερβίρουν» οι «μάγειρες» της «επικαιρότητας».
Βλέποντας, λοιπόν, τους, κατά τα άλλα, αξιοσέβαστους συμπολίτες μας και μάλιστα με πτυχία που πιστοποιούν το υψηλό επίπεδο των γνώσεών τους, αναρωτιέσαι πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι γίνονται παθητικοί αποδέκτες μηνυμάτων τα οποία εκπέμπονται από τηλεοπτικές συχνότητες, για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους σκοπούς;
Σίγουρα, δεν μιλάω για εκείνες τις γλυκύτατες γιαγιάδες που έχουν μάθει, ενδεχομένως, λόγω και της αθωότητας που τις διακρίνει, να δέχονται χωρίς κριτική ανάλυση όλα αυτά που ακούνε, κυρίως, από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες. Ειδικά, εάν έχουν αναγάγει σε πρότυπα «ειλικρίνειας» συγκεκριμένες προσωπικότητες από το χώρο της ενημέρωσης, υιοθετούν, ακόμη πιο εύκολα, τα όσα βγαίνουν από τα χείλη των αγαπημένων τους τηλεοπτικών «αστέρων». Πρόκειται για τις περιπτώσεις που σηκώνεις, απλά, τα χέρια ψηλά, γιατί το πείσμα μιας τέτοιας γιαγιάς είναι ανίκητο. Άλλωστε, γιατί να μπεις στη διαδικασία να «γκρεμίσεις» την κοσμοθεωρία ενός ατόμου που έχει μείνει «κολλημένο» στα χρόνια της αθωότητας, πιστεύοντας, ειλικρινά, ότι η τηλεόραση έχει δημιουργηθεί για να λέει ΜΟΝΟ τις αλήθειες;
Στην ηλικία που βρίσκονται δεν υπάρχει λόγος να τις επαναφέρεις στη σκληρή πραγματικότητα. Εάν, μάλιστα, έχουν επαναπαυτεί στις δάφνες τους, πιστεύοντας, ακράδαντα, στην ειλικρίνεια του κάθε «κουστουμαρισμένου» που ξέρει να χαμογελά πλατιά, δείχνοντας, ταυτόχρονα, την κατάλευκη -από τη λεύκανση- οδοντοστοιχία του, τις αφήνεις στον «ύπνο» του αθώου και έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.
Είναι βέβαια και άλλοι που, απλώς, δεν θέλουν ή δεν έχουν μάθει να «ζορίζουν» το μυαλό τους. Δέχονται αβίαστα όλες τις πληροφορίες που παρουσιάζονται ως αληθινές, χωρίς, παράλληλα, να ψάχνουν, εάν κρύβεται και κάτι άλλο, πίσω από αυτό που φαίνεται ως de facto γεγονός.
Αναφέρομαι, κυρίως, σε εκείνους που το παίζουν «ξύπνιοι», την ίδια στιγμή που έχουν απεμπολήσει, εντελώς την αντιληπτική τους ικανότητα, βασιζόμενοι αποκλειστικά στην επίσημη γραμμή παρουσίασης γεγονότων εσωτερικής και εξωτερικής επικαιρότητας από τα κοινώς αποδεκτά «μέσα», γιατί η «δημοκρατία μας» δεν αποδέχεται καμία άλλη άποψη, ειδικά εάν αυτή ξεφεύγει από τα «καλούπια» του political correct, να λέγονται και αυτά…
Καθώς δεν είναι συνηθισμένοι να επιδίδονται σε πνευματικές «δραστηριότητες» για την εξάσκηση του νου, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν ή τουλάχιστον να προβληματιστούν πάνω σε αυτά που τους προωθούν, επιμελώς, οι «πηγές» ενημέρωσης, ίσως γιατί δεν θέλουν να βγουν από τη ζώνη άνεσής τους, αλλά και λόγω έλλειψης κριτικής ικανότητας.
Με ξεπερνά, όμως, το γεγονός όταν τους ακούω να κάνουν αναλύσεις επί των αναλύσεων για κρίσιμα ζητήματα ως ανεξάρτητες προσωπικότητες με δική τους άποψη, ενώ στην ουσία αναπαράγουν τα όσα άκουσαν από τα διάφορα «παπαγαλάκια» που έχουν συντονιστεί στην ίδια συχνότητα, για να πουν το «κομμάτι» τους και φυσικά όχι… αφιλοκερδώς.
Μπορεί να φταίει βέβαια και η συλλογική κουλτούρα της υπερκατανάλωσης όχι μόνον αγαθών που δεν εξυπηρετούν πραγματικές ανάγκες, αλλά και μηνυμάτων που διαμορφώνουν συνειδήσεις και συγκεκριμένες συμπεριφορές, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς απαρχαιωμένος, ξεπερασμένος ή και ψεκασμένος…
Έχουν σκεφτεί πολλά και διαφορετικά επίθετα για να βάζουν «ταμπέλες» σε όσους παρεκκλίνουν από τις «νόρμες» της «κανονικότητας» που συμφέρει συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας.
Έτσι, βλέπεις ακόμη και ώριμους ανθρώπους που, κανονικά, αντί για κεφάλι θα έπρεπε να φέρουν μια τηλεόραση -κατά προτίμηση με οθόνη led, για να είναι στο κλίμα της εποχής- να λειτουργούν ως «φερέφωνα» ιδεών που δεν τους ανήκουν και να το «παίζουν» κορυφαίοι αναλυτές σε θέματα πολιτικά και γεωστρατηγικά, για τα οποία, στην πραγματικότητα, δεν έχουν την παραμικρή υποψία.
Το χειρότερο στην περίπτωσή τους είναι ότι δεν υπάρχει ένα «μαγικό κουμπί», το οποίο μπορείς, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να πατήσεις για να κλείσει η «ζωντανή μετάδοση» του προγράμματος πρωινών ειδήσεων που «καταναλώνουν», τακτικά και σταθερά, με αδηφάγα «όρεξη».
Fonitisxanthis.gr
